6 Şubat depreminde elli binden fazla insanımızı kaybettik. Binlerce bina yıkıldı, onbinlerce bina oturulamaz hale geldi. Milyonlarca insanımız bir anda evsiz yurtsuz kaldı. Bölgeyi ziyaret eden devlet yetkililerinin abartısız hepsi “vatandaşın yanında olduklarını, onları yalnız bırakmayacaklarını, ölenleri geri getiremeyeceklerini ama hayatta kalan yurttaşların yaralarını mümkün olan en kısa sürede saracaklarını, evleri yıkılan ya da yıkılacak olanlara devletimizin evler inşa edip vereceğini” belirtti.
Bir anda geçmişlerini, birikimlerini, sevdiklerini yitiren depremzedeler, verilen mesajlarla gelecek adına bir nebze de olsa umutlandılar. Umudun kırıntısına bile muhtaç olan depremzedeler nasıl umutlanmasınlar ki? Yaşadıkları en büyük sorun barınma sorunuydu sonuçta. Bu sorunun kalıcı olarak çözülmesi onları hayata bağlayacak önemli bir unsur olacaktı elbette. Milyonlarca depremzede acısını bağrına basıp devletten gelecek güzel haberlere odaklandı. Gelen haberler ise tıpkı deprem günü yaşananlardan farksız çıktı yazık ki…
Önce TOKİ eliyle evler inşa edileceğini ve inşa edilen evlerin hak sahibi depremzedelere %60’ı devletten, %40’ı yirmi yıl vadeyle depremzedelerden tahsil edilecek şekilde devredileceğini duyurdular. Her şeyini yitiren depremzede, bu haberle birlikte barınabileceği yeni ev umutlarını da göçen evinin altına gömerek yıkıldı adeta. Bu sefer, “Acaba oturulamaz raporu verilen evimi güçlendirsem kurtarabilir miyim” derdine düştü depremzede. Onları duymuşçasına Red Kit’teki Mezarcı misali hemen ortaya çıktı ve bir karar düştü resmi gazeteye. Bu sefer de on yıl vadeli borç verme kararı alındığını duyurdu hükümet. Bu kararın resmi gazeteye düşmesiyle resmen çılgına döndü depremzede. Nasıl dönmesin ki? Nereye yönelse, nereye baksa faizle para vermeye çalışan devleti görüyor karşısında. Ki bu krediyi ödeyebilecek gelirden de yoksunken üstelik… Oysa vatandaşların barınma sorununu çözmek sosyal devletin başlıca görevlerindendir. Hele hele bu yurttaşlar afetzede ise…
Bu da lütuf değil, vatandaşın devletine yaptığı hizmetler, yerine getirdiği ödevler ve ödediği vergilerin gereğidir.
Unutulmaması gereken şu ki devlet dediğimiz aygıt, yurttaşların sorunlarını çözmek için oluşturulmuş bir organizasyondan başka bir şey değildir. Vatandaşının başı her dara düştüğünde, onu kendisine mahkûm bir müşteri gözüyle görecekse devlet, devlet olmaktan çıkar. Bunun ismi artık başka bir şey olur.
Devleti temsil eden yetkililer, orada bulunma nedenlerinin yurttaşlarının sorunlarını çözmek olduğunu bir an bile akıllarından çıkarmamalılar.
Bazen kendilerini kaybedip akla hayale gelmeyecek ifadelerle yurttaşlarını fırçalasalar da kendilerinin vatandaşın efendisi değil, onların sorunlarını çözmek için o koltukları işgal eden gerçek manada yurttaşın hizmetkârları olduklarını, kendilerinin vekil, asıl olanın yurttaş olduğunu unutmamalılar.
Sorunlar da öyle kâr/zarar cetveline göre çözülmez, çözülemez. Modern devlet yönetimlerinde mevzu bahis vatandaşın sorunu ise orada para, rant, kâr vs. akla gelmez, gelmemeli. Büyük devlet olmak öyle sanıldığı gibi yetkililerin lüks arabalara binmelerinden, saraylar, köprüler, yollar yapmalarından geçmez sadece; vatandaşların sorunlarını çözmekten, yurttaşın mutluluk endeksinin en üst basamağına ulaşmasından, refahın tüm tabana adil dağıtılmasından ve abartısız herkesin müreffeh bir hayat yaşamasından geçer.
Bir ülkede aç yatan, sokakta kalan, evsiz olan tek bir kişi bile var ise, isterse dünyanın en büyük sanayisine, en güçlü ordusuna, en etkili silahlarına sahip olsun, o devlet, büyük bir devlet değildir.
Bunu bilir, buna inanırım ben.
Gerisi tek kelime ile hikâye hatta hikâyeden de öte, masaldır.
Ve unutulmasın ki insanların masallara inanacakları zaman kısıtlıdır ve büyüdükçe masallara inanmaz çocuklar.
