Bugün 1 Mayıs.
Geçimlerini emek-güçlerini satarak sağlayanların, işverenlere 8 saatlik işgünü hakkını kabul ettirdikleri günü kutluyoruz.
Ancak işçi sınıfı “bugün” hala 8 saatlik işgününü mü savunmalı?
Bu soru, dünyanın birçok coğrafyasında işçilerin ve emekçilerin, geçimlerini emek-güçleriyle sağlayanların 8 saatlik işgünü haklarının “kağıt üzerinde” kaldığı, günlük ortalama çalışma süresinin 10 saatin üzerine çıktığı bir dünyada çok afaki görünebilir.
Fakat emek-güçlerini satarak geçimlerini sağlayanların 8 saatlik işgünü talep ettikleri günlerde de bu talep birçoklarına çok afaki görünmüyor muydu?
Bugün, 21. yüzyılın ilk çeyreğinin sonuna yaklaştığımız bir dönemde, işçiler ve emekçiler için “4 saatlik işgünü” gerçekten çok “makul” bir taleptir. Hatta günümüzde emek verimliliğinin, yani birim emek başına elde edilen ürünün, 1800’lü yıllara göre ne kadar arttığı göz önüne alınırsa, belki 2 saatlik işgünü talebi dahi çok makul bir taleptir.
Burada şüphesiz insanlar çalışmasınlar, tembellik etsinler, aylak yaşasınlar demiyoruz. Aksine çalışmak herkes için, çalışmasını engelleyecek bir tıbbi sorun yoksa hem bir hak, hem de bir ödevdir. Bizim tartıştığımız konu işgününün “süresidir.”
İşçiler ve emekçiler için Maslow’un gereksinimler piramidinin “tabanına” sıkışan bir yaşamı asla savunamayız. Toplum içindeki herkesin, Maslow piramidinin “tepesine” erişme olanağı olmalı. Maslow’un tanımladığı “kendini gerçekleştirme” düzeyine erişebilmek için insanların daha fazla “zamana” gereksinimleri var.
Bugün emekten yana güçler, siyasi partiler, sendikalar ve meslek kuruluşları 1 Mayıs’larda “4 saatlik işgünü” talebini dile getirmeli ve geçimlerini emek-güçlerini satarak sağlayanları, “4 saatlik işgünü” için mücadeleye örgütlemelidir.
İşçilerin ve emekçilerin işverenlere, 150 yıl önce 8 saatlik işgününü kabul ettirdikleri gibi, gelecekte de 4 saatlik işgününü kabul ettirecekleri günleri görmek ve “yeni 1 Mayıs’lar” kutlamak umuduyla.
