Cumhurbaşkanı ve AKP Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın grup toplantısında “Şimdi bakıyorsunuz sözde siyasi parti genel başkanı olarak konuşanlara, neymiş millet açmış” sözleri, üzerinde çok tartışılması gereken sözler.
Bu sözlerden Cumhurbaşkanı’nın milletin “aç” olmadığını düşündüğünü veya savunduğunu anlıyoruz. Fakat diğer yandan muhalefet partileri, meslek örgütleri, sendikalar ve konunun uzmanı bilim insanları Türkiye’de yaşayan insanların önemli bir bölümünün “aç” olduğunu iddia ediyor. Peki, gerçek nerede?
MUHALEFET, SENDİKALAR VE BİLİM İNSANLARI NEDEN MİLLET AÇ DİYOR?
Muhalefetin, meslek örgütlerinin, sendikaların ve konunun uzmanı bilim insanlarının “millet aç” derken kullandıkları ölçüt “açlık sınırı” denen bir hesap.
Çok kabaca tanımlamak gerekirse “açlık” sınırı ile “dört kişilik bir ailenin dengeli ve sağlıklı beslenebilmesi için bir ayda harcaması gereken para” ifade ediliyor. Yani, bu hesap yapılırken ailenin ev kirası, elektrik veya su faturası, eğitim ve sağlık harcamaları gibi giderleri dikkate alınmıyor ve sadece gıda harcamaları esas alınıyor.
Türkiye’de açlık sınırı hesabı yapan çeşitli kuruluşlar var fakat bunlar arasında en çok Türk İş tarafından yapılan hesaplama kullanılıyor. Türk İş geçtiğimiz ay dört kişilik bir ailenin sağlıklı, dengeli ve yeterli beslenebilmesi için yapması gereken aylık gıda harcaması tutarını (açlık sınırı) 2.767,15 TL olarak açıkladı.
Yani Türk İş’in hesabına göre eğer dört kişinin yaşadığı bir eve kişi başına ayda 692 TL giriyorsa, bu evde yaşayanlara “akademik” olarak siz açsınız diyemezsiniz. Çünkü bu para onların sağlıklı, dengeli ve yeterli beslenmeleri için yeterli.
Buradan hareketle muhalefetin, meslek örgütlerinin, sendikaların ve konunun uzmanı bilim insanlarının, bu verilere bakarak ayda 2.767 TL altında geliri olan hanelerde yaşayan nüfus üzerinden “millet aç” dediklerini söyleyebiliriz.
HALKIN AÇLIK TANIMI NEDİR?
Maalesef elimizde halkın neye “açlık” dediğini anlamamıza yardımcı olabilecek bir bilimsel çalışma yok.
Türk Dil Kurumu’nun sözlüğüne baktığımızda “açlık” sözcüğünün “aç olma durumu” veya “kıtlık” olarak tanımlandığını görüyoruz ki bu tanımlar da “nesnellik” ifade etmiyor.
Açlık sözcüğünün İngilizce karşılığı olan hunger sözcüğü için biraz daha nesnel ifadeler bulabiliyoruz. Buna göre açlık, “gıda olmayışından kaynaklanan rahatsızlık hissi veya yeme arzusu.”
Ancak hepimiz biliyoruz ki “sokaktaki” insan için açlık, sadece yiyecek “hiçbir şey olmaması” ve bunun sonucunda “aç kalma” halidir.
CUMHURBAŞKANI HALKIN, MUHALAFET AKADEMİNİN DİLİNDEN KONUŞUYOR
Herhalde yukarıdaki açıklamalardan aslında “açlık” sözcüğünden birbirinden çok farklı iki durumun ifade edildiğini anlatabilmişizdir.
Muhalefet, meslek örgütleri, sendikalar ve konunun uzmanı bilim insanları “millet aç” derken, “kursağına hiçbir şey girmiyor” demiyorlar, sadece “yeterli ve dengeli beslenemiyorlar” diyorlar.
Fakat maalesef halkın önemli bir bölümü bunu anlayamıyor. Bir somun ekmek bulup açlığını yatıştırabilenler, muhalefet, meslek örgütleri, sendikalar ve konunun uzmanı bilim insanları “siz açısınız” dediğinde, muhtemelen “saçmalamayın” diyorlar.
Cumhurbaşkanı da bu nedenle “millet aç” dendiğinde, halkın önemli bir çoğunluğu için “açlık” sözcüğünün ne ifade ettiğini çok iyi bildiği için, rahatlıkla “neymiş millet açmış” diyebiliyor.
Halkın günde bir somun ekmek bulup açlığını yatıştıran önemli bir bölümü de Cumhurbaşkanı’na hak veriyor: “Doğru, biz aç değiliz!”
HALKTAN KOPUKLUK
Halkın “açlık” sözcüğünden ne anladığını bilemeyecek kadar kendi halklarına uzak olanlar, her ay açıklanan “açlık sınırı” rakamları üzerinden siyaset yapmayı marifet sayıyorlar. Yani, diğer bir deyişle daha kendi halkları ile “aynı dili” konuşamıyorlar.
Fakat asıl sorun muhalefetin, sendikaların, meslek örgütlerinin ve “aydınların” kendi halkları ile aynı dili konuşamamaları değil, bunun farkında dahi olmayışlarıdır. Bu sadece “açlık” konusunda değil, başka birçok temel (yaşamsal) konuda da böyledir.
Halklarının anlayacağı bir dilde konuşmayanlar, zaman içinde halkın kendilerini “anlamadıklarını” düşünmeye başlıyorlar. Bu durum “kopuşu” daha da pekiştiriyor ve halk deyişiyle körler ile sağırlar birbirini ağırlamaya başlıyor.
Solcuların ve aydınların bu eleştiriyi kesinlikle kabul etmeyeceklerini, kendilerinin de “halktan” geldiklerini, halk ile aralarında bir “dil” sorunu olamayacağını savunacaklarından eminim.
Nereden mi eminim? Çünkü bu kesimler ile bizim aramızda da bir dil ve kültür farkı uçurumu var. Maalesef biz de solcularımızın ve aydınlarımızın anlayabileceği bir dilde anlatamadığımız için, kendimiz söylüyor kendimiz dinliyoruz.
