Halkçı Parti ve SODEP birleşmesinden sonrasında da, b
izim Konur Sokak’ta bulunan SODEP binamızı kullanmaya devam ediyorduk. Ancak, Konur Sokak’ taki bu bina, SHP’nin ihtiyaçları açısından yetersiz kalmaktaydı. Esasen bu bina, SODEP’in kuruluş aşamasında alelacele tutulmuş, küçük bir binaydı. Sonuçta daha geniş bir binaya taşınma kararı alındı. Bina arayışlarına başladık. O sırada Sayın Fikri Sağlar’ın Genel Sekreterliği, benim de ikinci kez üstlendiğim Genel Sekreter Yardımcılığı görevim devam ediyordu.
İzmir Caddesi ile Necatibey Caddesi’nin kesiştiği köşede, Parti Genel Merkezi olabilecek kiralık bir yer olduğu haberini bana ilettiler. Derhal görmeye gittim. Konumu ve yeri iyi, büyüklüğü de yeterli görünüyordu. Ancak içi, çok kötü durumdaydı.
Dönüşümde Erdal Bey partide idi, hemen odasına gittim, durumu kendisine anlat
maya çalışıyordum ki, O, “Sayın Tütüncü hemen gidip bir bakalım” demez mi? Gittik baktık… Gerçekten yapılacak çok işi vardı. Buranın düşündüğümüz bir parti binasına dönüştürülmesi için epey masraf yapılması gerektiğini Er dal Bey derhal anlamıştı.
Takip eden günlerde de, diğer arkadaşlarla birlikte bina aramamız devam etti. Doğrusu ben zamanımın çoğunu bu işe ayırmaktaydım. Ne var ki, Necatibey Caddesi’ndeki gibi bir binaya da pek rastlayamıyorduk.
O sıralar Sayın Murat Karayalçın, KENTKOOP’un başında idi ve Batıkent projesini yürütmekteydi. Geniş olanaklara, yaratıcı ve iş bitirici kadrolara sahipti. Kendisiyle 1970’li yıllar başlangıcında Devlet Planlama Teşkilatı Sosyal Planlama Dairesinde oda arkadaşlığımız vardı.
Murat Bey’e, Necatibey Caddesi’nde Genel Merkez için bulduğumuz, ancak oldukça masraf gerektiren o binanın, adam edilmesinde bize yardımcı olup olamayacağını sormaya karar verdim. Kendisine durumu anlattığımda çok sıcak ve olumlu karşıladı. Hiç unutmam bana, “Enis’ciğim hiç merak etmeyin, ben bu konuda elimden gelen desteği veririm” demişti. Bu konuşmayı koşa koşa, müjde verir gibi Erdal Bey’e gidip anlattım. Durum Partide yeniden değerlendirildi, sonunda binanın kiralanmasına karar verildi.
Binayı tutmuştuk ama benim telaşlı, tedirgin
duygular içinde moralimin iyi olmadığını dün gibi anımsıyorum. Çünkü binanın tutulmasında epey rolüm olmuştu. “Acaba doğru bir iş mi yaptık” diye sorgulamaktan kendimi alıkoyamı yordum. Esasen bazı MKYK üyeleri de bina işinin biraz aceleye getirilip getirilmediğini konuşmaktaydıla r. Pek de haksız değillerdi, çünkü Partinin mali durumu, birleşmeye rağmen, hiç de iç açıcı değildi.
Bu arada, Erdal Bey beni odasına çağırdı “Telaş etmeyelim Sayın Tütüncü, esasen çok doğru bir iş yaptık, içinde bulunduğumuz koşullarda en iyisi bu olabilirdi.” dedi.
Sanırım Erdal Bey, Partideki konuşmaları ve benim tedirgin hatta üzüntülü durumumu tespit edince böyle bir konuşma yapma gereğini duydu. Ancak, bu konuşma bana olağanüstü bir moral aşılamış ve güç kazandırmıştı.
Murat Bey, derhal bir ekip görevlendirdi,
Şükrü Barutçu’yu ben, o zaman tanıdım. Ekibin başında idi. Arkadaşlarıyla beraber tüm katları incelediler, aralarında tartıştılar, hepsinin gözlerinden, mutluluk, heyecan ve inanç fışkırıyordu. Kısa zamanda proje hazırlandı. Proje Erdal Bey’e ve MKYK’daki ilgili arkadaşlara sunuldu, öngörülen zamandan önce iş bitirildi. O bina ancak böyle adam edilebilirdi.
Erdal Bey’in, halk deyimiyle, süngümün düşük olduğu bir aşamada bana verdiği moral ve güç desteği daima hatırlarım. Bu destekle ben, binada restorasyon başladıktan sonra, hafta tatillerinde dahi işi bizzat takip etme azim ve kararlılığını kendimde bulmuştum.
Türkiye siyasetine geniş hoşgörüsü, insan sevgisi ve hayata bakış açısıyla büyük katkılar sunan Erdal İnönü’yü bir kez daha saygıyla, rahmetle anıyorum.
