Bakın gücünüze erişilmez sizin, her şeyi kesebilirsiniz eyvallah!
Ahtapot kollarını andıran, her yere ve herkese uzanan bu sonsuz gücünüz karşısında ne diyeceğimi bilemiyorum. Attığınız her kesikte yara bere içinde kalanlara bakıp kendinizle içten içe övündüğünüzü artık bütün açıklığıyla görebiliyorum. Bundan ürküyorum desem yeridir.
Ama bütün bunlara rağmen yolunda gitmeyen, çıkıntılık yapan bazı ayrıntılar söz konusu.
Hayat sizin sandığınız üzere kesildikçe biten, azalan, çürüyen ve kaybolan bir şey değil ki!
Onun içini koza gibi ören, derinlerinde sakladığı ve dünya kurulalı beri hiç aksamadan işleyen bir dengesi var. Bu denge kesilenin yerine yenisinin filizleneceğini milyonlarca yıldır bir masal gibi yineleyip duruyor.
Duymadınız mı, görmediniz mi yoksa?
O zaman lütfen dinleyin beni, masalın özünü şu kesilen ağaçla anlatayım size.
Neresine battıysa, elektrikli testereyle ağacı kökleyen zat onu bir güzel biçtikten sonra hızını alamayıp, geride kalan gövdeyi biraz daha kısaltmak istemiş. Belli ki ikinci hamlede testere sıkışmış arada. Ağaç düşmanı bu saldırısını amacına ulaşamadan yarım bırakmış. Nasıl olsa ilk hamlede gövdenin büyük kısmı kesilmiş, ağaç yok edilmiş, geriye kalan da böyle duruversin demiş. Tamam demesine demiş de hayat, doğa, dünya öyle düşünmüyor işte.
Sanırım ilk kışı böyle yaralı, sessiz ve hatta umutsuz biçimde geçirmiş bizim yaralı ağaç.
Ama kışın en sert günlerinde acayip şeyler olmuş onun dipte kalan köklerinde. Kök toprağa asıldıkça, anne memesine susamış aç yavru gibi kılcal damarlarıyla suyu emdikçe gövde soğuğu, ayazı dinlemeden kıpırdamış. Yeniden dirilmenin yolunu aramış. İşte milyonlarca yıldır söylenen o masal yine tam bu aşamada çıkmış ortaya. Demiş ki, tohum düşmüşse bir defa toprağa bulur yolunu, ulaşır özüne, sarılır köklerine sen merak etme. Ağacın ikinci defa kesilirken düşmeden yarım bırakılan en çok acı çektiği yeri, şöyle bir kıpırdamış duyduğunda bu sözleri.
Kış bitmiş, sonunda bahar gelmiş.
Gövdenin sızım sızım sızlayan kesiği hafiften ilk sürgününü vermiş.
Toprak renginde körpecik bir filiz.
Bakmayın onun böyle masum durduğuna.
İçerden, köklerin en ucundan nasıl da emiyor toprağın özünü anlatamam size.
İşte hayat acıyı en çok duyduğu yerden fışkırıyor böyle.
Şimdilik kesik ve masum.
Ama yarın nah bileğim gibi gövde, hem de ne gövde.
