Annemler aradılar geçen.
Hoş beş ettikten sonra, babamla karşılıklı oynayın dedim!
Annem de ses yok.
Nasıl yani kızım bile diyemedi, iç sesi düşünüyor kadının belli!
Annecim hareket etmeniz endorfin adında bir hormon var onu salgılar, dinç tutar.. bağışıklığınız için de iyi gelir dedim..
Hee! .. dedi.
Anlıyorum, iç sesi diyor ki Hanifi ne der acaba. Bana güler mi, kızar mı ? Eski topraklar ya, davranış değişikliği söz konusu olacak vs.. Önce kocasını ikna edeceksin ki kadın rahat etsin! Babam ne yapıyor dememe kalmadan bir gülme sesi geldi. Valla burada filim izliyor keyfi yerinde dedi. Ne izliyor dedim, Kemal Sunal dedi. İyi iyi ne güzel diyerek koronaya rağmen evdeki dinginliğin şerefine alkış tuttum sanki.
Sen telefona babamı ver dedim, dur vereyim dedi.. Akıllı kadın..
Telefonu alan babam hala gülüyordu. Napıyorsun kızım ile hoş beş ettik…
Valla kızım ben evde yürüyorum sen anana söyle, hala yuvarlanıyor anan dedi .
Tövbe tövbe, gençliğim geldi aklıma, babamla bir gülme aldı bizi.
Anneme kim söyleyip ikna ettiyse, salonun ortasında yuvarlanırdı ara sıra. Biz çok gülerdik. Şimdi aklıma geldikçe de gülüyorum fena halde. Yapma bunu anne, mekik çek falan. Nasıl inat bir kadın, anlatamam. Canının istediğini, işine geleni yapardı o hep.
Mekik de çekerdi de ama nadiren işte. Kırk satır mı, kırk katır mı dersiniz, tuhaf birkadındır Annem, iyi biliriz yani. Fakat güzel oynar! Yaşım kaç, başım kaç demez gider her düğünde bir halay başı çeker şaşırır kalırsınız. Babamdan da onay falan almaz yani. Mevzu halay ise, babamı falan da dinlemez. Düğünün ardından bir lafı olur tabi ki, yine çektin ha halayın başını gibisinden. Çekeceğim tabi der annem de ödün vermez inadıyla. Şimdi garip duygular uyandı içimde. Bir daha hiçbir yerde düğün falan olmayacak, sonsuza kadar hep beraber susacağız sanki. Valla o durumda bile kadın kendi halayını arar, bulur, yaratır diye düşünüyorum.
Hoş, annem iyi mücadele etti her zaman.
Kadınım gücüm yetmez demedi. Babamla bir dövüşürlerdi ki, sizinkilerden iyi olmasın, akıllı telefonlar icat olmamıştı henüz. Evin yıl da bir kaç kez kırılan ve yama yapılan kapılarının fotoğraflarını çekip biriktirseydim arşiv epeyce kabarırdı. Ne anılarımız oldu o evde.
Esasen ilişkilerde bu hır gür hallerinin, kapı çerçeve indirme denemelerinin nasıl sevip, nasıl sevileceğini bilmemekten başka, sevgiden de geldiğini çok geç anladım ben.
Aman neyse, şimdi annemin deyimiyle bir Köroğlu, bir Ayvaz oturuyorlar Hanifi ile yan yana.
Neyse, babamı da ikna ettim galiba, baba endorfin.. göbek atın.. oynayın diye.. Valla kızım ben iyiyim, güldür güldür izliyorum da anan pek memnun değil bu durumdan.. Ağlayabileceği bir şey izlemeyince uykusu gelmiyor dedi. Özetle bazı şeyler hiç değişmiyor.
Yıllardır Kuşadası’nda yaşıyorlar. E yasak size yarayacak, keşke abim oraya gelmeseydi dediğimde, he hey yavrum, baban genç gösteriyor genç diyip güldü annem. Sonra nedenini anlattı. Altmış beş yaş üstüne sokağa çıkma yasağı var ya, o gün pazara gitmiş babam. Polis herkesi çevirip kimlik sorarken ona dokunmamış. Sonra araya babam girdi. Ben hiç oralı olmadım, yürüdüm geçtim, yaptım alışverişi geldim derken nasıl keyifliydi. Ardından yine aynı sözler: Tabii hâlâ he hey yavrum, baban genç gösteriyor genççç!
Baba cezası var dedim, her Türk gibi bana bir şey olmaz dedi.
Kuşadası’na yolu düşen ve yaşı tutanlar, ben İstanbul’da kuşatma altındayım, lütfen gözünüz onların üstünde olsun.
Böyle anlarda insan nasıl davranacağını, duygularını nasıl yönlendireceğini kestiremiyor. Tuttum bitkisel ek gıda gönderdim. E yavrum neye gönderdin bunları, siz iyi olunda biz de iyi oluruz dediler yine.
Bir yanım herkes gibi korkuyor onlara bir şey olursa diye, diğer yanımsa annem gibi müziği açıp salonun ortasında yuvarlanmamı istiyor.
Hep iki uç arasında gidip gelen ruhum iyice zıvanadan çıktı.
Adını koyamadığım bir şey bu: Hüzün mü, kaygı mı, belirsizlik mi, acı mı bilemedim işte!
