Kent emekçilerinin yanında çiftçilerde de açlık yaygınlaştı. Açlığı yaratan emperyal sistem, üçüncü dünya ülkelerinde yaşayanlara daha acımasız davranıyor.
Sistemin egemenleri, IMF, Dünya Bankası ve Dünya Ticaret Örgütü gibi denetimlerindeki örgütler aracılığıyla, bu ülkelerin ürettikleri mal ve hizmetlerini en ucuz bir maliyetle kendilerine aktarıyor, bu yetmiyor topraklarına da el koyuyor. Üçüncü dünyanın egemen sınıfları da onlarla işbirliği içinde. İşin kötü yanı ise, zengin ülkelerin emekçi kesimlerinin de mazlum ülkelerden aktardıkları kaynaklarından pay alıyor olması. Bu nedenden dolayı sisteme etkin tavır göstermiyorlar.
Dünyada 500 Milyon Çiftçi Aç
Geçtiğimiz yıl, Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Konseyi Bağımsız Gıda Hakkı uzmanı De Schutter, “Dünyada 500 milyon çiftçinin açlık çektiğini, ayrıca aç olan insanların sayısının da bir milyara yaklaştığını” açıklamıştı.
De Schutter şu konulara dikkati çekmiş;
“Dünyada her yıl 40 milyon hektar tarım toprağı, spekülasyonlar, çevre tahribatı, sanayileşme ve kentleşme gibi nedenlerle kayboluyor.
- Gıda şirketlerinin egemenliğindeki piyasalar, büyük ölçekli üretim yapan tarım işletmelerinden yana işliyor, bu durum ise kırsal gelişmeye, yoksullukla mücadeleye katkı yapan ve ekosistemi korumaya yardımcı olan küçük çiftçilerin zararına oluyor.
- Önümüzdeki ay ve yıllarda, gıda fiyatlarında, özellikle pirinç, buğday ve mısırda yüksek derecede artış olacak” demişti. De Schutter’in olumsuz öngörüsü gerçekleşti.
Ancak emperyal sistem varlığını sürdürerek devam ediyor.
Açlık Neden Yaygınlaşıyor?
Bilindiği üzere, dünyada iki tarım sistemi var.
Bir yanda, aile işgücünün egemen olduğu küçük çiftçilik, bir yanda ise endüstriyel tarıma yönelmiş dev işletmeler. Dev tarım işletmeciliğinin devreye sokulması ve küçük çiftçiliğin tasfiyesi, işsizlik ve açlık yaratıyor. Namuslu bilimciler ise ,kapitalizmin yarattığı işletmelerin doğası gereği, köylü sorununu çözemeyeceğini ve ortaya koyduğu tek perspektifin, gecekondulaşmış ve işsiz bir dünya olacağını belirtiyorlar.
Diğer yandan üçüncü dünya ülkelerinde işbirlikçi hükümetler ve onları denetleyen yabancı yatırımcılar, çiftçilerin topraklarına zorla el koyup, tek bir ürüne dayalı büyük işletmeler kuruyorlar. Zorla el koyma, Afrika’da yaygın. Aslında bu el koyma sömürgeleştirmenin bir aracı olan kullanılan Hıristiyanlaştırma ile başlatıldı. Kenya’nın Kurucu Devlet Başkanı Jomo Kenyatta bunu şöyle ifade etmişti:
”Avrupalılar geldiklerinde onların elinde İncil, bizim elimizde ise topraklarımız vardı. Bize gözlerimizi kapatıp dua etmeyi öğrettiler. Gözlerimizi açtığımızda baktık ki İncil bizim elimizdeydi. Topraklarımız ise beyazların olmuştu.”
Kısaca, emperyal sistem ve onun tarımda yansıması olan endüstriyel tarım, insanlığı doyurmaya ve istihdamı sağlamaya yetmiyor. Üçüncü dünya ülkelerinde gözlemlenen yoksullaşmayı ve büyük ölçüde dağılmakta olan köylü toplumlarının yaşadığı krizi, daha doğrusu trajik durumu endüstriyel tarım yaratıyor.
Türkiye’de Durum Ne?
Türkiye’de de durum iç açıcı değil. Tarımda çağdaşlaşmanın ve verimliliğin en iyi olduğu Ege Bölgesi’nde bile tarımsal üretim geriliyor, çiftçiler giderek yoksullaşıyor. İşte size birkaç tespit;
- Çiftçilerin büyük bir kesimini oluşturan küçük ve orta ölçekli işletmelerin çoğu icralık durumda.
- Borçlarını zamanında ödeyemeyen çiftçiler sırayla cezaevine girmeye başladılar.
- Tarım toprakları dolaylı yollarla yabancılaşıyor, özellikle dev süt sığırcılığı işletmeleri yaygınlaşıyor.
- Köylüler çay parası yerine yumurta veriyorlar.
- Köylüler, hal tüccarlarının ve fabrikaların topraklı kölesi olmuş.
- Ve iflas eden, para kazanamayan köylüler çiftçiliği bırakıyor, şehirlere kaçıyorlar.
Şimdi de soralım:
Ortaya çıkan bu durum ,Türkiye’de de uygulanan ekonomi-politikaların sonucu değil mi?
Sözgelişi, özelleştirmeler ile devletin piyasa malları üretimi, piyasayı düzenlemede kural koyucu işlevi ve sosyal devletle ilgili kamu hizmetleri gibi başlıca üç müdahale alanından çekilmesi gerçekleştirilmedi mi?
Böylelikle, tekelci sermayeye yeni kar alanları açılmadı mı? Devlet, sosyal niteliğinden uzaklaştırılarak, devlet-yurttaş ilişkisi yerine tüketici ilişkisi oluşturularak yurttaşın devletle bağı, en alt düzeye indirilmedi mi?
Emperyal sisteme dokunmayınca iç ve dış sömürüye karşı çıkmak olası mı?
Bu bağlamda, iktidara gelmek isteyen muhalefet partilerinin de “Ulus Devlet, Devletçilik ve Halkçılık Temelinde; Planlı Karma Ekonomi, Tarım-Sanayi Dengesinin Kurulduğu Sanayileşme, Tarımın Korunması ve Türkiye Çıkarlarına Yönelik Dış Politika ile Özetlenebilecek Ekonomik ve Siyasal Tam Bağımsızlıkçı, Kemalist İdeoloji’nin Hayata Geçirilmesi Temelli “ bir program gibi seçenekleri var mı?
Hadi biraz daha somutlaştıralım, bileniniz var ise söylesin: Elektrik dağıtımında ne yapacaklar?
