7 Haziran 2015 Genel Seçimleri’nde Meclis’te çoğunluğunu kaybeden AKP’nin sandıktan çıkan sonucu elinin tersiyle iterek 1 Kasım 2015’te ülkeyi yeniden seçime götürmesi ve milletvekili sayısında çoğunluğu sağlayarak amacına ulaşması aslında siyaset sosyolojisi açısından açıklanmaya muhtaç sorularla dolu bir tablodur.
O süreçte ‘Sandıktan kaos çıktı’, ‘Koalisyon istikrarı bozuyor’, ‘Halk istikrar istiyor’ manşetleri altında birden bire azan terör eylemlerinin etkisiyle ülkeye hakim olan korku ve yılgınlık psikolojisi, iktidara 1 Kasım’da yenilenen seçimde yüzde 10 gibi oy artışı sağlamıştı. Erdoğan’ın 31 Mart 2019 Yerel Seçimleri’nde başta İstanbul ve Ankara olmak üzere büyük kentlerde belediyeleri kaybettiklerinde yakın çevresine bu örneği hatırlatarak ‘Yeniden kazanabiliriz hatta bundan yüzde yüz eminim.’ dediği, yandaş medyada yazıldı, çizildi, dillendirildi.
Bunlar yazılırken İstanbul seçimini iptal ettirmeye yönelik bir çaba, girişim, kamuoyunda haklılık doğurmaya yönelik kirli propaganda, manipülasyon çoktan başlamıştı.
31 Mart gecesi sandıklar açıldıkça ilerleyen saatlerde İmamoğlu’nun öne geçmesiyle beraber Anadolu Ajansı’nın veri akışını durdurması, Yıldırım’ın önceden hazırlanmış ve sabaha karşı kentin dört bir yanına asılmış ‘Teşekkürler İstanbul’ afişleri eşliğinde ‘Biz kazandık’ çıkışı, seçim iptaline yönelik bilinçli yaratılmış karmaşadan, belirsizlikten yararlanma düşüncesinin ilk işaret fişeğiydi.
Sonrasında Küçükçekme’de sahte seçmen arıyoruz gerekçesiyle polisin ev ev dolaşması, Maltepe’de oyların defalarca sayılması ve Binali Yıldırım’ın kafaların iyice karışması noktasında halkın yeterli kıvama geldiğini hesaplayarak ‘Bu seçim mundar oldu.’ açıklaması müthiş bir taktikti.
Yine aynı taktikten hareketle AKP’li Ali İhsan Yavuz’un ‘İstanbul’da hiçbir şey olmasa bile kesinlikle bir şeyler oldu.’ sözü de tarihe geçecek nitelikteydi.
AKP’nin iki bavul dolusu ‘belge’ ile YSK’ya İstanbul’da seçimin iptali yönünde başvurması ve 6 Mayıs’ta iptal kararının açıklanmasından hemen önce, 21 Nisan’da Kılıçdaroğlu’na Çubuk’ta yapılan ‘kontrollü’ linç girişimini, bütün bu gelişmelerden bağımsız düşünmek son derece yanlış olur.
Sonuçta Erdoğan’ın 7 Haziran ve 1 Kasım seçimlerini örmek göstererek İstanbul’da seçimin yenilenmesi halinde yüzde yüz kazanırız öngörüsü, yanlış hesap Bağdat’tan döner misali tabanda karşılık bulmamıştır. YSK’nın siyasi baskılar sonucu aldığı iptal kararı yalnız İstanbul’da değil Türkiye’nin bütününde, halkın vicdanında sorgulanmış ve mahkum edilmiştir.
23 Haziran’a uzanan yolda iptal kararının gerekçesini seçmene anlatmakta yetersiz kalan iktidar kadroları bu defa İmamoğlu’nun tabanda büyük destek gören mağduriyet söylemini tersine çevirmeyi denemişlerdir. Ortak yayın öncesi moderatör Küçükkaya, İmamoğlu ile özel görüştü iddiası da aslında müthiş bir kurgudur. Moderatörlüğün yandaş gazetecilerden birisine değil de, muhalif konumu ortada duran Küçükkaya’ya verilmesi bu açıdan ilginçtir. AKP önce Uğur Dündar’a teklif götürmüş, o istemeyince görev CHP’nin de onayıyla Küçükkaya’ya verilmişti. Canlı yayında rakibi karşısında düşük profil çizen Binali Yıldırım’ın, iki gün sonra Küçükkaya’nın İmamoğlu’yla özel görüştüğü iddiası, ta baştan mağduriyet söylemini tersine çevirmeye yönelik kurgunun bir parçasıydı. Tabii ki tutmadı ve inandırıcı bulunmadı.
31 Mart seçimlerinde Saadet Partisi’ni ve HDP tabanını terörle işbirliği yapıyorlar gibi ağır bir dille suçlayan Erdoğan ve Binali Yıldırım uyarı sinyalleri veren anket sonuçları karşısında birden bu iki partiye karşı söylemlerini değiştirdiler. AKP’nin Milli Görüş çizgisi üzerinden Saadet Partisi’ne gönderilen kardeşlik ve barış masajları kabul görmedi. Binali Yıldırım’ın Saadet Partili kardeşlerimizden özür diliyoruz açıklaması,Temel Karamollaoğlu’nun yayınladığı sürekli u dönüşü yapıyorlar odaklı bir video ile reddedildi.
Benzer blr reddedilme açıklaması da HDP’den geldi. 8 yıldır avukatlarıyla görüştürülmeyen Öcalan’ın birden görüş yasağının kalkması HDP tabanına hoş görünme çabasının bir işaretiydi. Öcalan’nın İstanbul seçiminde tarafsız kalın mesajının avukatlar tarafından yayınlanmadığı iddiası ise son hafta baş döndüren bir gelişmeydi. Birden ortaya çıkan Ali Kemal Özcan adındaki bir öğretim üyesinin İmralı’ya iki defa gönderilmesi de Öcalan’ın tarafsızlık mesajının duyurulmasını hedefliyordu. Yine de olmadı. HDP yönetimi kesinlikle çizgilerini değiştirmeyeceklerini, kendi tabanlarının demokrasi ittifakı için sandığa gideceğini ısrarla vurguladı.
Bu seçimin yalnızca bir İstanbul seçimi olmadığını ortaya koyan daha birçok oyun, kurgu ve plan vardı.
Hepsi çöktü.
Bu sonuç AKP’nin yalnızca İstanbul Büyük Şehir Belediye Başkanlığı’nı kaybetmesi değildir.
Bundan sonraki süreç çok daha hızlı ilerleyecektir. DYP ve ANAP’ın parçalanma ve tarihe karışma kaderi şimdi iktidar partisi için de geçerlidir.
İmamoğlu’nun akıl durduran ayak oyunlarının arasından sıyrılıp hedefe ulaşması, Türkiye’de 17 yıldır baskıyla sürdürülen bir yönetim anlayışına karşı ilk ciddi ve sert uyarıdır. YSK’nın akıl dışı bir mantıkla aldığı iptal kararının kitleler üzerinde yarattığı şok etkisi açık bir tepkiye dönüşmüştür.
Devletin bilinen ve bilinmeyen bütün olanaklarını kullanarak İstanbul’u almaya çalışan zihniyet 23 Haziran’da çamura saplandı.
Umut kazandı.
Yatağa aç giren çocuklar, şiddet gören kadınlar, evine ekmek götüremeyen babalar, anneler kazandı.
İmamoğlu sahneye çıktığından bu yana yalnız İstanbul’da değil Türkiye’nin bütününde dipten dibe yükselen umut dalgası, yakın gelecekte yaşanması muhtemel değişikliklerin de işaretini veriyor.
O nedenle İstanbul’un yeni başkanını büyük bir sorumluluk bekliyor.
Yalanın, talanın, soygunun en azgın biçimde orta yerde pervasızca dolaştığı bir kentte elde edilecek başarı, Türkiye’de ezilen bütün kesimlere, içine sürüklendiğimiz bu zifiri karanlıkta ışık olacaktır.
