ÜLKÜ KAPLAN YAZDI- ŞİMDİ SONSUZDUR

Zaman kavramının göreceliğini bir kenara bırakıp yeni bir yıla girmenin telaşına istemeden de olsa kapılıp gittiğimiz günlerdeyiz.

Bireysel ve toplumsal trajedilerin ele ele verdiği bir yılı daha geride bırakıyoruz. Gerçi, beyaz perdede, hemen arkasında durup, elinde sopası ile ona bakan polisi atlattığını sanarak, bize eşsiz bir gülümseme bırakmış olan Şarlo; “Hayat yakından bakınca trajedi, uzaktan bakınca komedidir.” dese de, bizim büyük biraderin gözünden hiçbir şey kaçmıyor.  Hal böyle olunca da trajedilerimizden beslenen bir toplum olarak yaşamaya devam ediyoruz.

Sonuçta, nefesini hep ensemizde hissettiğimiz otoritenin ya da süper egonun varlığı duygusuyla 365 gün daha geçip gitmiş ömürden.

Bu yılda da ait olduğumuz sınıfa bağlı olarak çeşit çeşit sorunlara gark olduk. Varsılsak varsıl yıkıldık, yoksulsak yoksul yıkıldık. Belki sevindiğimiz şeyler de oldu. Eğer keder kaynağımız sağlık ya da sevdiğimiz birini sonsuza kadar yitirmiş olmak değilse, bir şekilde toparlanıp günü kurtarmayı sürdürdük. Malumunuz direne direne güzeliz.

Benim için ise, bir dönüm noktası idi bu yıl. Annemi yitirdim. Yaşam boyu yolumuz birçok insanla kesişir. Arkadaşlarımız, sevgililerimiz, dostlarımız, görüp de tanımadıklarımız, tanıyıp da görmediklerimiz…  Bilmem bu konu ile ilgili istatiksel bir bilgi var mıdır, yani; yaşam boyu kaç insanla kesişir yolumuz? Ama çoktur, bunu biliyorum. Sevdiklerimiz, sevmediklerimiz,  kavga edebildiklerimiz, etmek isteyip de kaçındıklarımız, görmeye dayanamadıklarımız, görsek de doyamadıklarımız,  kendimize göre iyi ya da kötü diye sınıflandırdıklarımız, taraf olduklarımız, olmadıklarımız, tarafsızlıkları nedeniyle burun kıvırdıklarımız…  İçlerinden birini yitirdiğimizde ise bütün bunların yerini bir boşluk kaplar ama anne yitimi başka türlü bir boşluk, daha doğrusu yıkım olur.   Sanırım ölümle en ciddi yüzleşmeyi burada yaşarız.  Çünkü sizin hayat kaynağınız, yani size hayat veren yoktur artık.  O yoksa, siz de biraz yoksunuzdur, ya da epey eksiksinizdir.

1930’lu yılların başında doğmuş ve 2. Dünya Savaşı’nın kıtlık günlerine denk gelmiş bir çocukluk onun ki. On altısında evlenip, ilk çocuğunun beşiğini kızamık salgınından dolayı, tarladan dönüşünde boş bulmuş bir çocuk annelik… Otuz beşine kadar bozkır güzeli olarak tarlada çalışıp, sonrasında gecekondu bakkalından karne ile alışveriş yaparak, altı çocuğunu okutmaya adanmış bir kadınlık…

Ajans haberlerinde duyduğu İsmet İnönü ve Aşık Veysel’in ölümüne kahırlanıp Ülkü Beşgül türküleriyle gönenmiş bir Anadolu bilgeliği onun ki.

Köyde de, göçüp geldiği kentte de, onca yokluk, yoksunluk içinde kendini kimseye ezdirmemiş bir insan!

Toprağa verilmesine eşlik eden, bir erkek akranının, bana dönüp “Senin anan çok mert bir kadındı, bütün köy ondan korkardı” dediğini duysa “Asıl korkunuz kendinizden” gibi bir yanıt verirdi sanırım.

Övgü dolu bu sözler de biçare geliyor bana.

Psikoloji bilimi yas evresinin doğallığı ve bastırılmadan yaşanması gerektiğine dair bir çok argüman sunuyor bize ama bu kabulsüzlük ve eksilme duygusuna bir zaman biçilebilir mi bilmiyorum ama payımıza düşeni yaşayacağız elbet.

İçinde bulunduğumuz dijital çağda, birey olmanın temel değer sayıldığı, bağlanma ihtiyacının görmezden gelindiği bu günler umarım, bir ananın değil de gökten zembille indiğimiz inancına götürmez bizi.

İşte burada bir yılbaşı öncesi vurgulamak istediğim en asıl şey, yazının başlığında Sylvia Pilath’dan alıntıladığım, “Şimdi Sonsuzdur” cümlesindeki anlam derinliğini kavrayıp hiç elden bırakmamak gerektiğidir.

Sonsuz anların meydana getirdiği ‘şimdi’nin sonsuzluğu, bir sonraki ‘şimdi’de geri dönülmez oluyor. Bu bağlamda, ‘şimdi’ sonsuz değil de nedir?

Duru bir zihinle, içinde olduğunuzu hissettiğiniz, es geçmediğiniz, sevdiklerinizle geçirdiğiniz nice şimdileriniz olsun!